Rondleiding: Sluijters, Gestel en Kelder. De passie van verzamelaar Wim Selderbeek
Waar: Stedelijk Museum Alkmaar
Wanneer: 6 mei
Tijdstip: 15.00 uur in de hal van het museum
Opgeven: druk op de betreffende onderstaande knop
[eventButton id=”46″][/eventButton]
Wim Selderbeek, poelier, autohandelaar, ondernemer was voor de Tweede Wereldoorlog een van de belangrijkste verzamelaars van werk van kunstenaars als Jan Sluijters, Leo Gestel, Kees Maks en de schilders van de Bergense School (Matthieu en Piet Wiegman, Toon Kelder, Arnout Colnot, Charley Toorop, Wim Schuhmacher). In tegenstelling tot andere grote verzamelaars uit de jaren tussen beide wereldoorlogen, zoals Piet Boendermaker, Pierre Regnault, Johannes Essers, Bernard Beffie is zijn naam nu nagenoeg vergeten. Dat is vreemd. In zijn collectie die uit zo’n 350 werken bestond, zaten hoogtepunten. Hiertoe behoort het monumentale doel van Jan Sluijters Staphorsters boerenfamilie uit 1917. Daarnaast had Selderbeek voor de oorlog zo’n honderdveertig werken in bruikleen gegeven aan het nieuwe Van Abbemuseum in Eindhoven. Ook aan Cornelis Baard, directeur van het Stedelijk Museum leende Selderbeek vele werken uit voor de collectie van het museum. De tragiek van zowel Selderbeek als Boendermaker is dat hun omvangrijke collectie, waarin werk van kunstenaars van de Bergense School de boventoon voerde, na de oorlog als gedateerd werd beschouwd. Het Van Abbemuseum en het Stedelijk Museum gingen zich op de internationale eigentijdse kunst richten. Daarin was geen plaats meer voor de realistische, veelal in sombere tonen geschilderde werken van Colnot, Filarski, Van Bladeren, Kuijten, Kelder en vele anderen.
Selderbeek, die geadviseerd werd door Cornelius Baard, Piet Boendermaker en – vooral – Toon Kelder, concentreerde zich op werk van Nederlandse kunstenaars. Op de tentoonstelling hangt één werk van de Belgische kunstenaar Gustave de Smet en een stilleven met fruit in schalen van Manuel Ortiz de Zarate. Het werk van de kunstenaars uit zijn collectie kenmerkt zich door trouw te blijven aan de zichtbare werkelijkheid, hoe kubistisch en geabstraheerd (gestileerd) die ook is weer gegeven. Wat dat betreft volgt deze ontwikkeling van de kunst in Nederland die in Frankrijk op de voet, waar de “retour à l’ordre” een terugkeer betekende naar de klassieke principes van de kunst. Het werk van André Derain is daar het ultieme voorbeeld van. 
De waarde van de kunst speelde voor Selderbeek als rasechte, door de wol geverfde handelaar vanzelfsprekend een rol bij het verzamelen. Hij handelde en verhandelde de door hem aangekochte schilderijen ook. Bruikleenverstrekking aan musea, die de waarde van kunstwerken vaak positief beïnvloed hoorde daarbij. Maar de relaties met kunstenaars, zoals Jan Sluijters laten zien dat het hem niet alleen om financieel gewin ging. Zo kocht Selderbeek één van de Spaanse danseressen van Jan Sluijters samen met een vroeg zelfportret van de kunstenaar en gaf deze adeau aan Sluijters, die zelf nog maar weinig van zijn vroege schilderijen bezat. Ook met opdrachten voor portretten ondersteunde hij de kunstenaars.
De fraai ingerichte, overzichtelijke tentoonstelling geeft een mooi tijdsbeeld van de meer traditionele kunst uit de jaren tussen de twee wereldoorlogen, vooral in combinatie met het overzicht van de Bergense School en zijn voorlopers elders in het museum.
